Het is nu bijna 6 maanden geleden dat we aangekomen zijn in Ontario Canada. Het is al een heel intense en boeiende periode geweest. We hebben al zeer veel bijgeleerd en hebben onze routines/dagelijkse gewoontes van in België compleet moeten omgooien.
Yves en Claire in Ontario, Canada
Ons verhaal begon een viertal jaren geleden. Tien jaar voordien was Yvesal eens in Canada geweest en hij was meteen verliefd geworden op het land: de natuur, ruimte, de vriendelijkheid van de mensen, het geduldige van de mensen, ze maken alles ook minder complex dan in België.
We zijn uiteindelijk samen een paar keer naar daar geweest en ik, Claire, was ook meteen gewonnen voor Canada. Het blijft vakantie natuurlijk, maar we zijn in alle seizoenen eens naar Canada getrokken om te zien hoe het daar was.
“Soms in het onwezenlijk en ook dubbel want het brengt een rollercoaster van emoties teweeg…”
Bij het nagaan welke documenten en administratie er allemaal in orde moest gebracht worden, zakte de moed ons wel even in de schoenen want het is om eerlijk te zijn echt veel. Mochten we een werkaanbod gehad hebben, zou het misschien vlotter gaan.
Uiteindelijk zijn we bij Visa4you terecht gekomen en zijn we super geholpen geweest. Yves en ik werkten allebei en met een kleine dochter was er niet voldoende tijd om alles grondig uit te pluizen én op te volgen.
Gwenda van Visa4you heeft ons stap voor stap begeleid. We hebben alles online en via telefoon geregeld. Uiteindelijk zijn we met een Provinciaal programma dat Franstaligen zocht, naar Ontario kunnen gaan.
In de loop van die vier jaar hebben we veel geduld moeten hebben en soms eens een stap moeten terugzetten om daarna er weer twee vooruit te gaan.
“Het is een sprong in het ongewisse, maar soms moet je die in het leven écht wagen. Gewoon doen!”
We zijn ook tijdens ons verlof de regio’s gaan verkennen waarin we graag zouden wonen en hebben ook huizen bekeken. We wilden ons direct vestigen op een bepaalde plaats zodat de integratie, vooral van onze dochter, snel en evenwichtig kon verlopen. In die tocht zijn we op een fantastische B&B gebotst (Casselodge) en deze mensen hebben ons ook meteen wegwijs gemaakt.
Als er één zaak is waar je zeker kan van zijn dan is het dat meeste Canadezen zeer behulpzaam zijn en zeer vriendelijk. Zo kwamen we ook direct bij de buurvrouw terecht die makelaar is van huizen. Zij heeft ons in het begin volledig vrijwillig een paar huizen getoond zodat we een idee hadden van wat we konden verwachten. En meteen werden we geïnformeerd welke administratie en regels er bestaan met betrekking tot het kopen van een huis.
Op zo’n moment zit je al met één been in Canada, maar in de realiteit sta je met het andere been in België. Soms is het onwezenlijk en ook dubbel want het brengt een rollercoaster van emoties teweeg. Ook voor de familie is het moeilijk want wanneer ga je juist vertrekken en ga je wel kunnen vertrekken? Wanneer afscheid nemen? Hoeveel tijd heb je nog om dat te doen?
“We hadden samen al zoveel dromen en plannen gemaakt en nu konden ze ook beginnen te leven!”
Niet iedereen is in staat een vliegtuig te nemen, dus je laat mensen achter die je graag ziet en waar je op sommige momenten graag dichtbij zou willen zijn. En dan bedoel ik niet via de sociale media etc. Maar als je het niet doet, ga je je mogelijk je hele leven afvragen waarom je het niet gedaan hebt en wat het zou kunnen geweest zijn. Het is een sprong in het ongewisse maar soms moet je die in het leven echt wagen. Gewoon doen!
Uiteindelijk kregen we met kerstmis een fantastisch telefoontje van Gwenda: we konden onze permanent resident card gaan officialiseren in Canada. Dan begint alles pas werkelijkheid te worden en kan je echt gaan dromen van een leven in Canada.
We hadden samen al zoveel dromen en plannen gemaakt voordien en nu konden ze ook beginnen leven. Dat is een heel intens gevoel. Dan begint ook de organisatie van alles te regelen in je geboorteland.
Wij zijn vooral Gwenda en alle andere mensen op onze weg zeer dankbaar dat ze mee onze droom hebben waargemaakt. Wij hadden dit niet kunnen doen zonder hen. En nee, de weg is nog niet af, er moeten ook nog veel dingen gerealiseerd worden maar, dat is oké. We zijn nu ook meer geduldig dan vroeger.
Wil dat zeggen dat alles van een leien dakje loopt nu? Wel nee, we komen onszelf hier ook weleens tegen en de emoties worden wat uitvergroot want onze sociale wereld is nog altijd niet zo uitgebreid als in België, maar dat komt wel in orde. Ook op school doet onze dochter het goed. Ze heeft al veel vriendinnen maar er zijn ook momenten dat haar motivatie wat minder is. We proberen er dan over te praten en alles verder stap voor stap te doen. Verder is het gewoon genieten en dankbaar zijn dat het leven ons zo’n kans biedt.
Yves en Claire
6 februari 2019