Het besluit om naar het buitenland te verhuizen kwam voor mij niet uit de lucht vallen. Het was de concrete conclusie van een jarenlang proces waar vele kleine, en grote, gebeurtenissen in mijn leven aan hebben bijgedragen. Het besef dat ik de vrijheid en mogelijkheid had ieder moment terug te kunnen keren naar Nederland, maakte de keuze een stuk gemakkelijker. Ik zag het als een kans om te ontdekken of het me zou brengen wat ik er van verwachtte: ‘Niet geschoten is altijd mis.’
“Ruim tien maanden van voorbereiding en wachten, bijna € 5.000 armer en vele emotionele momenten verder stond ik voor de keuze: of een andere strategie te kiezen, of het hele idee laten varen.”
Zelf een visum regelen, een kostbare les…
Een vriendin in Melbourne, die zelf vanuit London was geëmigreerd, vertelde me dat ik het prima zelf kon regelen. Mijn eerste kostbare les. Ik ben de eerste stappen van een permanent skilled migrant visa met veel pijn en moeite doorgekomen. Tot op het moment dat ik, door een voor mij onverklaarbare reden, werd afgewezen. Ruim tien maanden van voorbereiding en wachten, bijna € 5.000 armer en vele emotionele momenten verder stond ik voor de keuze: of een andere strategie te kiezen, of het hele idee laten varen. Het laatste was geen optie, ik laat me niet zo makkelijk door bureaucratie verslaan. Het gevolg was dat ik, net als jij nu, een open dag van Visa4You bezocht. Ik was blij verrast dat er professionals waren die me konden bij staan in dit complexe proces. De gedachte dat ik er niet alleen voor stond gaf me frisse moed: emigreren was nog steeds een realistische optie!
De maanden daarna waren een verademing. Al mijn ‘domme’ vragen werden keer op keer met alle geduld beantwoord. Ik kreeg advies over de mogelijkheden, keuzen en toekomstige impact ervan. Na te hebben gekozen voor een ‘state sponsored idependent skilled migrant’ visum werd ik weer afgewezen. Ook dit was voor Visa4You een onverwachte beslissing, aangezien ik in principe aan de criteria voldeed. Gelukkig kwam Hester met het voorstel een aanvullende (ongevraagde) werkreferentie te sturen, en daar achter aan te bellen. Ondanks dat mijn vorige aanvraag officieel gesloten was, en nieuwe documenten niet meer konden worden beoordeeld, schetste de ambtenaar een positief beeld over hoe dit hoogst waarschijnlijk zou resulteren in een visum. Ik herinner me nog het telefoongesprek dat ik met Hester had. Ik besloot dat dit écht de laatste $200 was die ik aan deze achtbaan zou uitgeven. Een goede keuze, want ik kreeg inderdaad het lang gekoesterde ‘visa 489, state sponsored independent skilled migrant’ in handen.
“Ik hou wel van een uitdaging en heb daarom zeker geen spijt van mijn keuze, maar ik ben me bewust dat deze stap niet voor iedereen is weggelegd.”
Het voordeel van dit type visum, is dat je overal mag werken waar je aan de slag kan (in tegenstelling tot visa die gekoppeld zijn aan een baan bij een specifieke werkgever), het nadeel is dat je op eigen kracht de markt moet leren kennen en relevante netwerken moet vinden en benaderen. Als je, net als ik, alleen bent kost, dat een hoop tijd en moeite. Ik heb gemerkt dat nieuwkomers met kinderen het een stuk makkelijker hebben, omdat ouders van klasgenoten ze introduceren bij andere mensen.
Ik kan alleen spreken over Adelaide, omdat ik daar woon. Maar ik heb ondervonden dat een visum van de ‘skilled migrant oppucation list’ niet per definitie snel leidt tot een baan in jouw vakgebied. De markt werkt anders dan de bureaucratie. Ik heb ook geleerd dat je bereid moet zijn om alles aan te pakken om je netwerk en professionele betrouwbaarheid op te bouwen. Wees bereid vrijwilligerswerk te doen, sta open voor banen buiten je vakgebied en besef je dat je een buitenstaander bent, waarvan iedereen verwacht dat je onderaf begint. Het is een prijs die bij dit avontuur hoort. Na ruim twee jaar voelt Australië als thuis. Ik werk weer in mijn eigen vakgebied voor een internationaal bedrijf en ben ik erg gelukkig.
Een laatste aspect wat je zeker niet moet onderschatten is het cultuurverschil. Ook al zien de Australische steden eruit als Europa, ze werken op veel gebieden heel anders. Dus als je hier komt wonen zal je je regelmatig verbazen aan het ‘normaal van Down Under’.
Ik hou wel van een uitdaging en heb daarom zeker geen spijt van mijn keuze, maar ik ben me bewust dat deze stap niet voor iedereen is weggelegd. Het echte werk begint pas zodra je in Australië arriveert. In jouw persoonlijke besluit is het belangrijkste dat telt: ‘Ben je flexibel genoeg om onverwachte situaties aan te kunnen en je verwachtingen bij te stellen?’ Als het antwoord ‘ja’ is, dan komt het zeker goed, ook al duurt het misschien wat langer dan verwacht.
Ik hoop dat mijn verhaal iets kan bijdragen aan jouw besluit om te emigreren. Ik wens je veel plezier met het vormgeven en verwezenlijken van jouw wensen.
Nancy Spork
Adelaide, Zuid Australië
6 februari 2019